Iets nodig hebben om jezelf te worden of je graag naar iets willen voegen. Betekenis geven aan je leven doet iedereen op zijn eigen manier. Mijn verhouding daartoe is dubbel, ik durf mij niet goed zwak te tonen of afhankelijk van iets buiten mijzelf. Ik kan jaloers zijn op mensen die dat wel durven en tegelijkertijd blij om dat zelf niet nodig te hebben. Het maakt me kwetsbaar.

Vluchten is één van de reacties op angst en de kwetsbare mens gebruikt die route vaak. Voor foto’s en film vlucht je in onzichtbaarheid door je hand tussen jou en de lens te brengen. Je ziet het in de media als er verhaal gehaald wordt en de nagejaagde zich daaraan wil onttrekken, om wat voor reden dan ook. Het zijn ongemakkelijke momenten waarin de camera een jager wordt en de vluchter het bokje.

In dit beeld zit een magie die ik prachtig vind. Het is een fijn portret maar het is niet lief. Ik zie een autonome beweging, het beeld lijkt bezig zichzelf opnieuw uit te vinden met een bovenmenselijke kracht. Een kracht die weinig mensen gebruiken, hoezeer last ze ook hebben van hun niet-verandering.

De opvolging van generaties vraagt veel. Het lijkt voor mij op een kopie maken van jezelf, maar dan zonder de fouten. Een 2.0. geüpdatet klaar voor een nieuwe ronde. Je leeft zelf verder maar begint ook weer bij de oorsprong. Het eeuwig durende spelletje’ wie ben ik’, terwijl je ogen worden dichtgehouden. Het verzuipen in jezelf. De drang om zelf voort te leven of dat  te doen door nageslacht te creëren.

Niet alles is onder woorden te brengen want meestal is de wereld te complex voor de platheid van tekst.

Niets aan toe te voegen, woorden schieten tekort. Laat me, ik schreeuw het uit naar de missende woorden alsof ik blind ben voor wat me overkomt.

Een klank sterft weg, een lamp dooft uit en je directe verleden hangt als een schaduw op het netvlies van de ander, de toeschouwer.  Dit beeld laat de verandering naar iets nieuws zien. Het origineel verliest vorm en urgentie, maakt plaats voor dat wat wél bleef hangen: het residu van je handelen.