Die Figuren von Lehmbruck faszinieren mich, insbesondere seine Porträts von leidenden Jungen. Diese Skulptur hat zwar auch einen Jüngling zum Thema, hier aber ohne die “Lehmbrucksche’ Hingabe und das Leid. Es ist vielmehr die Darstellung eines Jungen, der an der Puberteit leidet. Ein Kopf während der grossen Transformation vom Kind zum Erwachsenen. Er weiss es alles noch nicht so genau, buchstäblich und im übertragenen Sinne.

Nicht einfach zu ubersetzen.

Het beeld ‘Keesje’, het Diakenhuismannetje van Jan Bronner vind ik van een zeldzame klasse. Dit beeld is onderdeel van het Hildegard monument,  gebaseerd op een personage uit de Camera Obscura. Het Diakenhuismannetje lijkt verwikkeld in een constant gevecht met de zwaartekracht. Ik heb het boek nog steeds niet gelezen, bang dat dit beeld tekort gedaan  zal worden. De titel is dus geen verwijzing naar het boek, maar een hommage aan Bronner. Mijn beeld lijdt minder aan de zwaartekracht. Het gaat eerder over het ontglippen eraan, onstoffelijk worden geen lichaam meer. Slechts verzonken in zijn baard.