Dit is mijn eerste groepsportret waarbij ik de interactie tussen mensen als onderwerp heb gebruikt. Het is een voorstelling geworden van hoe een groepje Amerikaanse soldaten – lees: weinig geschoolde jongeren van het platteland – in Irak democratie zou brengen. Aan één kant nogal Chaplinesk maar het gaat ook over (verschil van) cultuur. En het onbegrip waar je snel, maar ook langdurig, op stuit.
